Verslag van de Nice - Cannes Marathon langs de Zuid-franse kust
Door Nico Buitendijk
Wie zijn jongensdroom om de Cote d’Azur met Daimler, Diabolo of DB9 af te cruisen inmiddels heeft begraven, raad ik aan om deze tocht met eigen horsepower te doen, 42 kilometer te voet. De kosten zijn binnen de perken, maar de inspanning verre van. Want, de naam le Marathon des Alpes Maritimes verraadt het al, het heuvelt goed onderweg. Hij begint prachtig aan de Boulevard des Anglais in Nice en eindigt net zo prachtig aan de Croisette in Cannes en doet onderweg alle plaatsjes aan die je normaal met espadrilles doorstruint. Niets van dat alles dit keer.
Inmiddels goed hersteld van een zweepslag dit voorjaar liep ik deze marathon 30 seconden sneller dan mijn vorige in Barcelona, in 3.03.18.
Cannes – Nice is met 13 edities inmiddels een volwassen marathon. De organisatoren zijn echte sportbeesten. Na hun succes met Club La Santa, resort in Mallorca voor sportverslaafden, zijn ze begonnen met een serie mediterrane marathons. Toch valt zo’n evenement redelijk weg in een stad als Nice die het gelukkig niet hoeft te hebben van alleen loperspubliek. Datzelfde geldt voor Cannes, niemand van de locale grutters wist dat er een marathon gehouden werd. De afzetting gebeurde ook pas in de avond ervoor, op de dag zelf werd alles weer snel weggehaald.
Leuk was dat we in een appartement in de oude haven van Cannes zaten met drie lopers. Heb je toch wat meer privacy dan in een hotel en kan je ook wat meer je eigen sfeer maken. Pasta maken, klein slokje wijn voor de loop erbij. We zaten op 5 minuten lopen van de finish. Wel zo handig, anders moet je na de loop met duizenden tegelijk in de trein. We zaten op vrijdagavond gezellig bij de firma Brun, voor al uw lekkere visgerechten. Mutjevol met localen, wat seniore overwinteraars en ook 1 langbenige en ultrakortgerokte Afrikaanse dame, die met een blanke toerist, type Rus, aan haar zijde duidelijk niet voor de marathon kwam. We hadden meteen al heerlijke fines claires, prachtig grote oesters, en een fles Sancerre te pakken. We wilden ons nog inhouden, maar ook een tweede fles moest eraan geloven. De loop was ook pas zondag, zeiden we tegen elkaar.
Over de loop. ’s Ochtends om 5 uur het wekkertje, snel aan het aloude recept, meegenomen pannenkoeken met stroop. Om 6 uur in draf naar de trein. Op straat miezerde het en kwamen we zoenende stellen en lallende pubers tegen, net uit de disco. Hoe anders was de sfeer op het overvolle perron, met 100% lopers. Allemaal Fransen waar normaal alleen een klein lachje afkan, laat staan vlak voor een marathon om 6 uur ’s ochtends. In de trein was het stampvol, we zaten knus tegen elkaar aan in het gangpad. Omdat de trein stopte in elk dorp, duurde het zo lang dat we in Nice moesten rennen naar de start.
In mijn startvak van 3 uur lopers stond ik tussen bikkels, veel triatlon shirtjes, afgetrainde harde jongens. Het was 17 graden en droog, ideaal loopweer. Bij de start merkte ik dat ik nog niet afgeplast was. Na 5 minuten moest ik een palm opzoeken, beter dan doorlopen met een volle blaas. Even later loopt een man rennend naast me te plassen, zonder blikken of blozen, zelfs zonder handen!
Het is natuurlijk heerlijk lopen langs een mediterraanse kust, dit keer zonder parasols en ronkende cabrio’s, ofwel van volmaakt onbedorven schoonheid. Het enige geluid was van mijn mede lopers. De loop was prima verzorgd, voorzien van drinken om de 2,5 kilometer. Toen het echt serieus hilly ging worden, in de tweede helft, stonden er ineens bekertjes cola klaar. Om niet luid boerend de heuvel op te moeten, heb ik het maar laten staan. Vanaf 26 kilometer begon het echt te heuvelen, met als stevigste puist Cap d’Antibes. Je holt echt naar beneden en met dunne renschoentjes aan lijkt het of je op blote voeten rent. Alle demping in één keer weg, na zoveel zwaartekracht op het voetbed.
In Golfe Juan, 5 kilometer voor Cannes, wordt ineens luidkeels gescandeerd door meegekomen fans en coaches: le trois! Le trois! Le trois! (ofwel de drie, de drie). Ik realiseerde me dat het iedereen om mij heen te doen was om door de magische grens van 3 uur te gaan. Ik wist ook dat ik dit doel niet scherp genoeg had… en niet zou halen.
Aangekomen in Cannes bleef het lang stil, pas 500 meter voor de finish stonden de meegenomen fans weer luid te klappen en te schreeuwen. Het onthaal rond de finish met een lange rode filmloper van Cannes was prachtig, tot pastabuffet aan toe.
Op de boulevard 200 meter na het marathon dorp, kijkt iedereen je aan of je van Mars komt, met je zilveren cape en medaille. Je had in je bizarre outfit en je uitgebluste hoofd net zo goed uit een ruige disco kunnen rollen. Als afgesproken nemen we direct na de marathon een dip in de zee. Goed voor de minispierscheurtjes. ’s Middags heerlijke witte wijn, een overwinningsroes. Tot slot. Ik raad iedereen deze marathon van harte aan! www.marathon06.com.
📷
Comments